Slowly picking up the pieces…. of de draad weer oppakken…..in het engels klinkt het meer zoals het is en voelt dan in het nederlands.
Want picking up the pieces ( of me) , dat is waar ik nu mee bezig ben.
Alsof ik in stukjes uit elkaar ben gevallen en ik mezelf nu weer in stapjes in elkaar aan het zetten ben....als een puzzel. Mezelf weer heel maken. Compleet zal het nooit meer worden, maar heel zal wel moeten.
Nu ben ik dus na twee jaar zorgen voor en zorgen hebben over, de stukjes weer bij elkaar aan het rapen. De draad oppakken is dat je weer verder gaat zoals t was , weer verder gaan na een onderbreking. Maar in dit geval gaat het echt om brokken lijmen en stukken oprapen.
Want als je beide ouders hebt verloren in nog geen anderhalf jaar tijd kan je nooit meer verder gaan zoals het was.
Alles is anders en nooit meer hetzelfde en dat voor altijd.
"Alles nooit meer en nooit meer voor altijd. Het is niet te bevatten, weg maar niet kwijt.
Het besef ook van de woorden nooit en altijd …..dat is zo groot.
En eigenlijk niet te bevatten.
Maar hoe doe je dat eigenlijk " picking up the pieces" .
Nou in ieder geval stapje voor stapje en dag voor dag.
Het ene moment gaat het nu best aardig met me, maar het andere moment nog helemaal niet. En zo zal het voorlopig nog wel even doorgaan denk ik .
Zo was 2 maanden geleden wakker worden nog het ergste......die eerste honderste van een seconde dat je beseft....nu zijn ze er allebei niet meer.
Dit voelt nu wat minder heftig.
Twee maanden terug waren er alleen maar downs, nu kan ik zeggen dat er ook weer ups zijn.
En dat voelt fijn…..alleen al het besef dat je je inderdaad niet altijd zo blijft voelen als toen.
Dat je weer vertrouwen in jezelf kunt hebben.
Ik voel dat ik weer dingen wil doen die ik leuk vind, zoals fotograferen en ontwerpen.
Dan ga ik automatisch in mijn eigen bubbel en is mijn hoofd verder heerlijk leeg.
En zo ben ik bezig om langzaam de brokstukken op te pakken, deze weer vast te lijmen en zo mezelf weer heel te maken.
Er zullen altijd barstjes en littekens blijven en deze zullen ook te zien zijn aan mij.
Maar dat is niet erg, deze horen nu bij mij.
Ook zullen er nog slechte dagen en momenten komen, wanneer het zal voelen dat er weer wat van mij afbrokkeld, maar dat stukje zal ik dan ook weer oppakken.
En zo zal ik verder gaan en het beste uit mijn leven halen. Net zoals mijn ouders dat altijd hebben gedaan. Genieten en doen wat je leuk vindt, want je hebt tenslotte maar 1 leven.
Vier het leven, elke dag, wees dankbaar , geniet en lach.
xoxo,
Marloes